Ik heb toch zo’n verdraaid omvangrijke aversie tegen fooien geven en de sociale frictie die het met zich mee brengt; met name in het buitenland. Neem m’n geld, neem alles, maar laat mij je niet moeten beoordelen met een paar centen.
Misschien is mijn brein wat extreem, maar bij tijd en wijle zit ik het halve diner in m’n achterhoofd met hoe ik iemand niet te min doe of juist ongemakkelijk laat voelen met te veel.
De 10% regel bij eten gaat aardig, maar dan kom je soms ook net vaag uit; en bij een laatste hoteldag werkt dat in mijn beleving ook niet goed (afhankelijk van het land). Om niet te spreken van hoe suf het voelt bij pinnen om af te ronden, wat soms selfs een extra actie van het personeel vergt aan 't pinapparaat.
Hoe doen jullie dat en hoe ga je er mentaal mee om?
TL;NG: Haat aan de fooi en help deze dwaas.
Als iemand een fooi verdient voor gewoon zijn werk doen, dan verdienen ook andere banen dat. En dat is duidelijk onrealistisch, dus het hoort gewoon in de prijs te zitten. Dus ik zit daar echt niet mee, dat vertik ik gewoon, ik ga niet dat soort mentale spelletjes spelen.
Ik overweeg gewoon alleen maar een fooi als er een onvoorziene situatie is, waar duidelijk geen rekening mee gehouden is, maar waar ik het eigenlijk wel zo eerlijk vind om wat terug te doen. Bijvoorbeeld een bezorger op de fiets die door een enorme regenbui moet komen omdat ik nou net op dat moment m’n eten bestel. Voelen ze zich ook gelijk iets minder rot omdat ze door de regen hebben moeten fietsen. En ondanks dat zie ik het nog steeds niet als een verplichting.
Dit vind ik ook. Als iemand een fooi verdient is het de kleuterjuf van mijn kinderen of de thuiszorg bij mijn oma.